Wino powstaje w winnicy,
Ale styl nadaje mu człowiek
To stara jak świat prawda winiarska.
Prawda, która obrazuje fakt, iż styl wina, jest równie ważny jak grona z jakich powstaje.
Fakt równie istotny, a może nawet bardziej znaczący. Bardziej znaczący bowiem kluczowy przy wyborze wina, jakie decydujemy się wypić dzisiaj. Czy to do stołu, czy to li tylko dla towarzystwa. O takim wyborze rzadko kiedy decyduje samo pochodzenie wina, szczep z jakiego zostało stworzone, czy też recenzje jakie uzyskało u takich czy innych komentatorów winiarskich.
Nic, co jest związane z winem – jakość, cena, region pochodzenia, szczep winorośli – nie liczy się tak bardzo jak to, czy wino Ci smakuje i czy pijesz je z przyjemnością.
Kluczowe znaczenie ma to, jakie wrażenie wybrane wino na Tobie wywiera. Liczy się więc tutaj przede wszystkim styl wina. W szczególności, takie elementy jak to, czy będzie on [styl wina] „pasował” do nastroju konkretnej chwili; czy jest odpowiedni do potraw jakie będą podawane; do pory roku, albo wręcz pory dnia, czy też to, czy mamy ochotę wypić wybrane wino jako apéritif, a może jako głównego bohatera wystawnej kolacji czy też, li tylko jako tło do zaplanowanego posiłku ? A może jako digéstif ? I wreszcie do tego z kim, a więc w jakim towarzystwie mamy je zamiar wypić ?
Innymi słowy to styl, i jeszcze raz styl wina ma największe znaczenie.
Cóż z tego, kiedy już przecztałem szereg kometarzy winiarskich, znanych i uznanych krytyków i wiem, że dojrzałe barolo z Serralungi, charakteryzuje się precyzją durrerowskiej kreski , skoro w ogóle nie wiem jaki styl sobą reprezentuje !. Innymi słowy czy jest winem lekkim czy też potężnym, czy lepiej je wypić do obiadu i np. mięsa, czy też jest na tyle lekkie, iż mogę je śmiało podać do ryby, a może do serów ? Nie każdy kupujący wino musi wiedzieć od razu, czym i jakie jest jest barolo.
Wszyscy ludzie w świecie, tak znawcy, jak nie znawcy win, postrzegają je w taki sam sposób.
Różnica zaś tkwi w tym, iż osoby należące do pierwszej z tych grup posiadły wiedzę czego “szukać” w swoim kieliszku wina, jak tego “szukać”, jak “znaleźć” i w jaki sposób o tym wszystkim opowiedzieć.
W JAKI SPOSÓB WYBIERAĆ WINA
Inna stara jak świat prawda powiada, iż:
Najlepsze są te wina, które Ci najbardziej smakują,
i sprawiają Ci największą przyjemność.
Wydaje się, iż dosyć karkołomna metoda tłumaczenia zapachów, aromatów, smaków itp. win [przy ich ogromnej nadprodukcji w świecie], jest zajęciem tyle bezsensownym, co bezproduktywnym. Trudno bowiem sobie wyobrazić abyśmy szukali akurat tych konkretnych win, wybranych przez przykładowego komentatora, a nie win w stylach, które nas akurat tutaj i teraz interesują.
Innymi słowy, wybór wina na podstawie rankingu dokonywanego przez zawodowych degustatorów doprowadza do tego, iż pijesz wino, które smakowało komuś innemu, a nie to, które smakowałoby Tobie [chociaż próbujesz sam(a) siebie przekonać, że ci odpowiada].
Niech miłośnicy wina nauczą się wyboru trunku na podstawie jego smaku – bez sięgania do arsenału tradycyjnej wiedzy lub specjalistycznego słownictwa związanego z degustacją wina. Niech wreszcie poznają pełny zakres smaków, a nie tylko kilku win, które dzisiaj najlepiej się sprzedają i są najsilniej promowane.
Smak jest kwestią indywidualną. Tylko Ty możesz stwierdzić, co najbardziej lubisz. To właśnie najlepszymi degustatorami wina są zagorzali amatorzy, a wcale nie znawcy win !
Bardziej sensowne [przynajmniej na samym początku naszej edukacji winiarskiej] może więc być raczej poznanie stylów wina. Zaletą podobnego podejścia jest uwzględnienie potrzeb zwykłego śmiertelnika, gdyż służy ono przede wszystkim konsumentom wina, a nie jego producentom, sprzedawcom i zawsze usłużnym komentatorom winiarskim.
Styl wina jest Twoją reakcją na pite przez Ciebie wino, jest to więc zespół charakterystycznych cech, tworzących osobowość wina. Zatem styl wina jest całością doznań zmysłowych odnoszących się do wyglądu, zapachu i smaku wina. Inaczej mówiąc styl wina to luźna koncepcja, a nie sztywna reguła.
Jeśli styl wina Ci nie odpowiada, nie pasuje do okazji lub serwowanych potraw, to jego jakość nie odgrywa większej roli. Ocena jakości jest bowiem całkowicie subiektywna, poglądów na temat jakości wina jest tyle, ile osób je głoszących. Komentator winiarski, w rzeczywistości ocenia swoje odczucia, a nie samo wino. Innymi słowy styl wina jest o wiele istotniejszy niż jego jakość !
Bukiet + struktura = styl
Każde z win charakteryzuje się własną kombinacją substancji zapachowych, tworzących profil aromatyczny, oraz własną kombinację substancji strukturalnych, tworzących ciężar, teksturę, wytrawność, głębię i inne aspekty struktury. Te dwie kombinacje elementów wina kreują ogólne wrażenie, jakie ono wywiera.
Najlepsze są te wina, które Ci najbardziej smakują,
i sprawiają Ci największą przyjemność.
Wydaje się, iż dosyć karkołomna metoda tłumaczenia zapachów, aromatów, smaków itp. win [przy ich ogromnej nadprodukcji w świecie], jest zajęciem tyle bezsensownym, co bezproduktywnym. Trudno bowiem sobie wyobrazić abyśmy szukali akurat tych konkretnych win, wybranych przez przykładowego komentatora, a nie win w stylach, które nas akurat tutaj i teraz interesują.
Innymi słowy, wybór wina na podstawie rankingu dokonywanego przez zawodowych degustatorów doprowadza do tego, iż pijesz wino, które smakowało komuś innemu, a nie to, które smakowałoby Tobie [chociaż próbujesz sam(a) siebie przekonać, że ci odpowiada].
Niech miłośnicy wina nauczą się wyboru trunku na podstawie jego smaku – bez sięgania do arsenału tradycyjnej wiedzy lub specjalistycznego słownictwa związanego z degustacją wina. Niech wreszcie poznają pełny zakres smaków, a nie tylko kilku win, które dzisiaj najlepiej się sprzedają i są najsilniej promowane.
Smak jest kwestią indywidualną. Tylko Ty możesz stwierdzić, co najbardziej lubisz. To właśnie najlepszymi degustatorami wina są zagorzali amatorzy, a wcale nie znawcy win !
Bardziej sensowne [przynajmniej na samym początku naszej edukacji winiarskiej] może więc być raczej poznanie stylów wina. Zaletą podobnego podejścia jest uwzględnienie potrzeb zwykłego śmiertelnika, gdyż służy ono przede wszystkim konsumentom wina, a nie jego producentom, sprzedawcom i zawsze usłużnym komentatorom winiarskim.
Styl wina jest Twoją reakcją na pite przez Ciebie wino, jest to więc zespół charakterystycznych cech, tworzących osobowość wina. Zatem styl wina jest całością doznań zmysłowych odnoszących się do wyglądu, zapachu i smaku wina. Inaczej mówiąc styl wina to luźna koncepcja, a nie sztywna reguła.
Jeśli styl wina Ci nie odpowiada, nie pasuje do okazji lub serwowanych potraw, to jego jakość nie odgrywa większej roli. Ocena jakości jest bowiem całkowicie subiektywna, poglądów na temat jakości wina jest tyle, ile osób je głoszących. Komentator winiarski, w rzeczywistości ocenia swoje odczucia, a nie samo wino. Innymi słowy styl wina jest o wiele istotniejszy niż jego jakość !
Bukiet + struktura = styl
Każde z win charakteryzuje się własną kombinacją substancji zapachowych, tworzących profil aromatyczny, oraz własną kombinację substancji strukturalnych, tworzących ciężar, teksturę, wytrawność, głębię i inne aspekty struktury. Te dwie kombinacje elementów wina kreują ogólne wrażenie, jakie ono wywiera.
STYLE WIN
Wino, to nic trudnego, bowiem przecież to tylko:
cukier + drożdże = alkohol + CO2.
Nic trudnego, ale za to wielce złożone. Zawiera ono bowiem w sobie co najmniej 500 składników biologicznie czynnych. Obok wody jest w nim 7% do 14% alkoholu etylowego, kwasy owocowe, cukier, garbniki, gliceryna, witaminy, sole mineralne (fosforany), pierwiastki śladowe (żelazo), olejki eteryczne, terpeny, białka etc. Skład chemiczny zmienia się w zależności od wina, rocznika, winnicy itp. To te właśnie elementy decydują o stylu wina.
Istnieje dwanaście stylów wina:
* 4 style win białych,
* 4 style win czerwonych,
* 2 style win różowych
* 2 style win musujących.
Trendy w świecie win pojawiają się i przemijają, ale style win same w sobie są zawsze niezmienne. Kiedy dobrze zrozumiesz różne style wina, będziesz miał ogólne pojęcie o tym, czego się spodziewać za każdym razem, kiedy wyciągasz korek z butelki. Będziesz więc umiał dokonać wyboru takiego wina, na jakie masz ochotę – bez względu na to, czy należy ono do popularnego stylu czy tez nie, czy jest promowane, czy też nie.
Style win białych:
1. Świeże nie dębowe wina białe
2. Ziemiste wina białe
3. Aromatyczne wina białe
4. Ciężkie dębowe (starzone w dębie) wina białe
Style win czerwonych:
1. Delikatne wina czerwone
2. Łagodne owocowe wina czerwone
3. Rześkie aromatyczne wina czerwone
4. Potężne wina czerwone
Style win różowych:
1. Wina rumiane
2. Wytrawne wina różowe
Style win musujących:
1. Owocowe wina musujące
2. Złożone wina musujące
cukier + drożdże = alkohol + CO2.
Nic trudnego, ale za to wielce złożone. Zawiera ono bowiem w sobie co najmniej 500 składników biologicznie czynnych. Obok wody jest w nim 7% do 14% alkoholu etylowego, kwasy owocowe, cukier, garbniki, gliceryna, witaminy, sole mineralne (fosforany), pierwiastki śladowe (żelazo), olejki eteryczne, terpeny, białka etc. Skład chemiczny zmienia się w zależności od wina, rocznika, winnicy itp. To te właśnie elementy decydują o stylu wina.
Istnieje dwanaście stylów wina:
* 4 style win białych,
* 4 style win czerwonych,
* 2 style win różowych
* 2 style win musujących.
Trendy w świecie win pojawiają się i przemijają, ale style win same w sobie są zawsze niezmienne. Kiedy dobrze zrozumiesz różne style wina, będziesz miał ogólne pojęcie o tym, czego się spodziewać za każdym razem, kiedy wyciągasz korek z butelki. Będziesz więc umiał dokonać wyboru takiego wina, na jakie masz ochotę – bez względu na to, czy należy ono do popularnego stylu czy tez nie, czy jest promowane, czy też nie.
Style win białych:
1. Świeże nie dębowe wina białe
2. Ziemiste wina białe
3. Aromatyczne wina białe
4. Ciężkie dębowe (starzone w dębie) wina białe
Style win czerwonych:
1. Delikatne wina czerwone
2. Łagodne owocowe wina czerwone
3. Rześkie aromatyczne wina czerwone
4. Potężne wina czerwone
Style win różowych:
1. Wina rumiane
2. Wytrawne wina różowe
Style win musujących:
1. Owocowe wina musujące
2. Złożone wina musujące
WINA BIAŁE I
Świeże nie dębowe wina białe
Najlżejsze i najmniej złożone ze wszystkich wytrawnych win białych. Lekkie, rześkie, orzeźwiające, o dość łagodnych aromatach i smakach, ale zdecydowanie zaznaczonej rześkiej kwasowości. Pochodzą ze stosunkowo chłodnego klimatu, głównie z winnic europejskich, a za miejsce ich narodzin uważa się północno-wschodnie regiony włoskie takie jak Alto Adige, Veneto i Friuli Venezia Giulia.
Typowymi winami tego stylu to Pinot Gris, Muscadet (Melon de Bourgogne), niedrogie białe Bordeaux. Są to wina pite dla przyjemności, pije się je bardzo łatwo z powodu ich lekkości i niskiej zawartości alkoholu, nie prowokują one do tego, aby co chwila podnosić kieliszek do nosa i doszukiwać się nowych egzotycznych nut.
Nie dominują one również potraw i zawsze doskonale pasują do owoców morza (za wyjątkiem homara), ostryg, risotto z owocami morza, filet z piersi kurczaka, sałatka nicejska, ser kozi i sery pleśniowe takie jak brie i camembert.
W dzisiejszych czasach – dominacji hasła im więcej, tym lepiej - rześkie nie dębowe wina białe zdecydowanie przegrywają. Dalszej egzystencji tego stylu zagraża popularność ciężkich, pełnych i aromatycznych białych win.
Ziemiste wina białe
Ziemiste wina białe są łagodne i bezpretensjonalne, zawierają nutę autentyzmu, definiuje je równowaga między aromatami i strukturą, która stwarza wrażenie esencji, ciężaru i solidności, Inną kluczową cechą jest ich naturalny smak.
Typowe dla tego stylu wina, to białe Côtes du Rhone, Côte Chalonnaise, Vouvray i [niektóre] Chablis.
Wina te są wytrawne, o dość pełnym ciele i średniej intensywności aromatów, wypełniają one usta, bardziej demonstrując swoja solidność niż samą siłę. Zapachy mokrej trawy lub suchej gleby są określane jako ziemiste, podobnie jak nuty drewna i zapachy mineralne – kamienia, kredy, soli. Niekiedy te ziemiste zapachy współistnieją z lekko dymnym lub korzennym charakterem dębu, z owocowymi, kwiatowymi i ziołowymi nutami, a nawet akcentami zwierzęcymi (mokra wełna i lanolina).
Wielu miłośników win określa je, jako „zniewalające”, a niektóre z nich należą do wielkich, a nawet legendarnych win. Pochodzą one ze Starego Świata i niejako obrazują mentalność tutejszych winiarzy. Zaprzeczają one współczesnym trendom głoszącym, iż wino powinno być owocowe i zazwyczaj bardziej odzwierciedlają one swój terroir, niż szczep winny, z którego powstały.
Ziemiste wina Chardonnay pochodzą głównie z Europy, z południowej części Burgundii, a w szczególności Côte Chalonnaise(Mercurey, Givry, Rully).
Innym regionem gdzie powstają największe ziemiste wina białe to Côtes du Rhone (płd. część). Są to wina wytrawne, pełne, szerokie, mające charakter oraz o dość stłumionych aromatach i smakach.
Pozostałe wina to wina pochodzące z Doliny Loary, niektóre alzackie, wina z Friuli Venezia Giulia i Alto Adige.
Cechą wyróżniającą wina ziemiste jest koncentracja aromatów i smaków. Aromaty i smaki tego stylu nie są intensywne, ale to wcale nie znaczy, iż są „rozmyte”.
Wina ziemiste nie pasują do potraw o owocowym aromacie, nawet lekkim, a więc podawaj ziemiste wina białe do niezbyt lekkich i raczej mało aromatycznych potraw, takich jak np.: sery z mleka owczego, pieczarki z patelni, quiche, filet z indyka, risotto z grzybami, łosoś z grilla.
Najlżejsze i najmniej złożone ze wszystkich wytrawnych win białych. Lekkie, rześkie, orzeźwiające, o dość łagodnych aromatach i smakach, ale zdecydowanie zaznaczonej rześkiej kwasowości. Pochodzą ze stosunkowo chłodnego klimatu, głównie z winnic europejskich, a za miejsce ich narodzin uważa się północno-wschodnie regiony włoskie takie jak Alto Adige, Veneto i Friuli Venezia Giulia.
Typowymi winami tego stylu to Pinot Gris, Muscadet (Melon de Bourgogne), niedrogie białe Bordeaux. Są to wina pite dla przyjemności, pije się je bardzo łatwo z powodu ich lekkości i niskiej zawartości alkoholu, nie prowokują one do tego, aby co chwila podnosić kieliszek do nosa i doszukiwać się nowych egzotycznych nut.
Nie dominują one również potraw i zawsze doskonale pasują do owoców morza (za wyjątkiem homara), ostryg, risotto z owocami morza, filet z piersi kurczaka, sałatka nicejska, ser kozi i sery pleśniowe takie jak brie i camembert.
W dzisiejszych czasach – dominacji hasła im więcej, tym lepiej - rześkie nie dębowe wina białe zdecydowanie przegrywają. Dalszej egzystencji tego stylu zagraża popularność ciężkich, pełnych i aromatycznych białych win.
Ziemiste wina białe
Ziemiste wina białe są łagodne i bezpretensjonalne, zawierają nutę autentyzmu, definiuje je równowaga między aromatami i strukturą, która stwarza wrażenie esencji, ciężaru i solidności, Inną kluczową cechą jest ich naturalny smak.
Typowe dla tego stylu wina, to białe Côtes du Rhone, Côte Chalonnaise, Vouvray i [niektóre] Chablis.
Wina te są wytrawne, o dość pełnym ciele i średniej intensywności aromatów, wypełniają one usta, bardziej demonstrując swoja solidność niż samą siłę. Zapachy mokrej trawy lub suchej gleby są określane jako ziemiste, podobnie jak nuty drewna i zapachy mineralne – kamienia, kredy, soli. Niekiedy te ziemiste zapachy współistnieją z lekko dymnym lub korzennym charakterem dębu, z owocowymi, kwiatowymi i ziołowymi nutami, a nawet akcentami zwierzęcymi (mokra wełna i lanolina).
Wielu miłośników win określa je, jako „zniewalające”, a niektóre z nich należą do wielkich, a nawet legendarnych win. Pochodzą one ze Starego Świata i niejako obrazują mentalność tutejszych winiarzy. Zaprzeczają one współczesnym trendom głoszącym, iż wino powinno być owocowe i zazwyczaj bardziej odzwierciedlają one swój terroir, niż szczep winny, z którego powstały.
Ziemiste wina Chardonnay pochodzą głównie z Europy, z południowej części Burgundii, a w szczególności Côte Chalonnaise(Mercurey, Givry, Rully).
Innym regionem gdzie powstają największe ziemiste wina białe to Côtes du Rhone (płd. część). Są to wina wytrawne, pełne, szerokie, mające charakter oraz o dość stłumionych aromatach i smakach.
Pozostałe wina to wina pochodzące z Doliny Loary, niektóre alzackie, wina z Friuli Venezia Giulia i Alto Adige.
Cechą wyróżniającą wina ziemiste jest koncentracja aromatów i smaków. Aromaty i smaki tego stylu nie są intensywne, ale to wcale nie znaczy, iż są „rozmyte”.
Wina ziemiste nie pasują do potraw o owocowym aromacie, nawet lekkim, a więc podawaj ziemiste wina białe do niezbyt lekkich i raczej mało aromatycznych potraw, takich jak np.: sery z mleka owczego, pieczarki z patelni, quiche, filet z indyka, risotto z grzybami, łosoś z grilla.
WINA BIAŁE II
Aromatyczne wina białe
Aromatyczne wina białe są wytwarzane z aromatycznych szczepów winnych takich jak: Riesling, Gruner Veltliner, Gewurztraminer, Muscat, Viogner, Albarinho, ale również z Pinot Gris i Sauvignon bBanc.
Te doskonałe wina białe świetnie smakują same w sobie, a jednocześnie wspaniale współgrają z potrawami, zwłaszcza z tymi, do których trudno jest dobrać wino innego stylu.
Wszystkie wina tej kategorii mają naturalny aromat i smak pochodzący z gron, z których je wyprodukowano. Grona te są białymi gronami wonnymi, to znaczy mają one szczególnie mocny tak aromat, jak i smak. Słodycz (lub jej brak) jest czynnikiem wtórnym w stosunku do charakteru wina. Istotny jest bukiet niezmącony dębem. Owocowe wina tego stylu mogą mieć aromaty i smaki świeżych owoców, suszonych owoców (skórka cytrynowa czy pomarańczowa) lub przetworów owocowych (np. dżem z pomarańczy). Można również doszukać się aromatów ziołowych, takich jak zapach świeżej trawy, w niektórych winach sauvignon blanc
Cechują się one również całkowitym brakiem śladów dębu, fermentacja bowiem lub starzenie w dębie przytłumiłoby aromaty pochodzące z gron.
Szczególnie godne polecenia w tej kategorii to wina alzackie (Riesling , Pinot Gris, Gewurztraminer), austriackie (Gruner Veltliner, Riesling i Muscat) i niemieckie trocken (Riesling), a także oregońskie dojrzalsze i słodsze Pinot Gris.
Aromatyczne wina białe są bardzo smaczne same w sobie, mają intensywny aromat i silną osobowość. Należą również do najbardziej uniwersalnych win pod względem łatwości doboru do potraw. Jeśli zastanawiasz się nad wyborem odpowiedniego wina do potrawy, spróbuj jednego z win alzackich.
Wina te doskonale sprawdzają się np. z wędzonymi mięsami i rybami, rybami słodkowodnymi w śmietankowych sosach, zapiekanką cielęcą, łagodnymi serami z mleka krowiego.
Ciężkie dębowe wina białe
Są to pełne, solidne wina o wysokiej zawartości alkoholu, tłoczone z bardzo dojrzałych gron, zazwyczaj pochodzących z regionów o ciepłym klimacie. Dymne aromaty i smaki dębu przenikają te wina delikatnie lub zdecydowanie, zależnie od wina.
Dwa pojęcia charakteryzują najlepiej te wina:
*ciężkie
*dębowe.
Taki profil smakowy to styl najpopularniejszy dzisiaj w Ameryce, natomiast kluczowymi regionami gdzie powstają ciężkie dębowe wina białe to m.in. Kalifornia, Australia, Burgundia, Bordeaux, płd Francja, Toskania, Chile, Argentyna, Hiszpania, stany Waszyngton i Oregon w USA.
Pierwowzorem ciężkich białych win dębowych są burgundy [wytwarzane wyłącznie z gron Chardonnay]. Przez ponad połowę XX wieku wina te uznawano za jedyne liczące się na świecie wielkie wina białe, a najlepsze z nich wyznaczały najwyższe ceny białych win. Gdy winiarze z nowych regionach winiarskich, takich jak Kalifornia i Australia, rozpoczęli produkcje win Chardonnay, niejednokrotnie wzorowali się na winach burgundzkich. Poza Burgundią styl tych win uległ nieznacznej zmianie – ale stał się bardziej owocowy, bardziej dębowy, nieco słodszy i bardziej aromatyczny.
O różnicach między winami tego stylu, decydują miejsce pochodzenia gron, sposoby winifikacji, a także zamierzenia winiarza, typ użytej dębiny oraz sposób jej zastosowania w procesie produkcyjnym. Na przykład klasyczne, wielkie burgundy (Montrachet, Meursault) fermentowane są w beczkach. Wina fermentowane i dojrzewane w ten sposób, zwykle przechodzą fermentację jabłkową i mlekową w dębowych beczkach, stają się nieco mniej owocowe i wywołują łagodne kremowe wrażenie w ustach z nutami śmietanowo maślanymi w tle. Zarówno w aromatach, jak i w ustach.
Niektórzy producenci win Sauvignon Blanc, również poddają moszcz fermentacji w beczkach dębowych. Powstają wówczas ciężkie wina o kremowej teksturze niespotykanej w innych winach Sauvignon Blanc.
Największe wina z Bordeaux, zaliczane do ciężkich dębowych win białych powstają ze szczepu Sauvignon Blanc, często z domieszką Semillon.
Z czterech stylów omawianych win białych właśnie ten rodzaj obejmuje najintensywniejsze i najpotężniejsze wina. Należy jednak zauważyć, iż popularność rodzi przeciętność. Wiele win modnego obecnie, ciężkiego stylu to wina niskiej jakości. Jedną z ich głównych wad, to zbyt wysoka zawartość alkoholu dominująca nad pozostałymi składnikami, takimi jak kwasowość, aromaty i smaki. Tylko w najlepszych winach tego rodzaju panuje równowaga pomiędzy wysoką zawartością alkoholu i kwasowością.
Ciężkie dębowe wina białe nadają się do potraw, które mają podobny ciężar lub intensywność smaku (lub i jedno i drugie), takie jak np. ciężkie sosy, gulasze, potrawy z grilla, zupy rybne, pizza, skrzydełka kurczaka na ostro, polędwiczki wieprzowe.
Aromatyczne wina białe są wytwarzane z aromatycznych szczepów winnych takich jak: Riesling, Gruner Veltliner, Gewurztraminer, Muscat, Viogner, Albarinho, ale również z Pinot Gris i Sauvignon bBanc.
Te doskonałe wina białe świetnie smakują same w sobie, a jednocześnie wspaniale współgrają z potrawami, zwłaszcza z tymi, do których trudno jest dobrać wino innego stylu.
Wszystkie wina tej kategorii mają naturalny aromat i smak pochodzący z gron, z których je wyprodukowano. Grona te są białymi gronami wonnymi, to znaczy mają one szczególnie mocny tak aromat, jak i smak. Słodycz (lub jej brak) jest czynnikiem wtórnym w stosunku do charakteru wina. Istotny jest bukiet niezmącony dębem. Owocowe wina tego stylu mogą mieć aromaty i smaki świeżych owoców, suszonych owoców (skórka cytrynowa czy pomarańczowa) lub przetworów owocowych (np. dżem z pomarańczy). Można również doszukać się aromatów ziołowych, takich jak zapach świeżej trawy, w niektórych winach sauvignon blanc
Cechują się one również całkowitym brakiem śladów dębu, fermentacja bowiem lub starzenie w dębie przytłumiłoby aromaty pochodzące z gron.
Szczególnie godne polecenia w tej kategorii to wina alzackie (Riesling , Pinot Gris, Gewurztraminer), austriackie (Gruner Veltliner, Riesling i Muscat) i niemieckie trocken (Riesling), a także oregońskie dojrzalsze i słodsze Pinot Gris.
Aromatyczne wina białe są bardzo smaczne same w sobie, mają intensywny aromat i silną osobowość. Należą również do najbardziej uniwersalnych win pod względem łatwości doboru do potraw. Jeśli zastanawiasz się nad wyborem odpowiedniego wina do potrawy, spróbuj jednego z win alzackich.
Wina te doskonale sprawdzają się np. z wędzonymi mięsami i rybami, rybami słodkowodnymi w śmietankowych sosach, zapiekanką cielęcą, łagodnymi serami z mleka krowiego.
Ciężkie dębowe wina białe
Są to pełne, solidne wina o wysokiej zawartości alkoholu, tłoczone z bardzo dojrzałych gron, zazwyczaj pochodzących z regionów o ciepłym klimacie. Dymne aromaty i smaki dębu przenikają te wina delikatnie lub zdecydowanie, zależnie od wina.
Dwa pojęcia charakteryzują najlepiej te wina:
*ciężkie
*dębowe.
Taki profil smakowy to styl najpopularniejszy dzisiaj w Ameryce, natomiast kluczowymi regionami gdzie powstają ciężkie dębowe wina białe to m.in. Kalifornia, Australia, Burgundia, Bordeaux, płd Francja, Toskania, Chile, Argentyna, Hiszpania, stany Waszyngton i Oregon w USA.
Pierwowzorem ciężkich białych win dębowych są burgundy [wytwarzane wyłącznie z gron Chardonnay]. Przez ponad połowę XX wieku wina te uznawano za jedyne liczące się na świecie wielkie wina białe, a najlepsze z nich wyznaczały najwyższe ceny białych win. Gdy winiarze z nowych regionach winiarskich, takich jak Kalifornia i Australia, rozpoczęli produkcje win Chardonnay, niejednokrotnie wzorowali się na winach burgundzkich. Poza Burgundią styl tych win uległ nieznacznej zmianie – ale stał się bardziej owocowy, bardziej dębowy, nieco słodszy i bardziej aromatyczny.
O różnicach między winami tego stylu, decydują miejsce pochodzenia gron, sposoby winifikacji, a także zamierzenia winiarza, typ użytej dębiny oraz sposób jej zastosowania w procesie produkcyjnym. Na przykład klasyczne, wielkie burgundy (Montrachet, Meursault) fermentowane są w beczkach. Wina fermentowane i dojrzewane w ten sposób, zwykle przechodzą fermentację jabłkową i mlekową w dębowych beczkach, stają się nieco mniej owocowe i wywołują łagodne kremowe wrażenie w ustach z nutami śmietanowo maślanymi w tle. Zarówno w aromatach, jak i w ustach.
Niektórzy producenci win Sauvignon Blanc, również poddają moszcz fermentacji w beczkach dębowych. Powstają wówczas ciężkie wina o kremowej teksturze niespotykanej w innych winach Sauvignon Blanc.
Największe wina z Bordeaux, zaliczane do ciężkich dębowych win białych powstają ze szczepu Sauvignon Blanc, często z domieszką Semillon.
Z czterech stylów omawianych win białych właśnie ten rodzaj obejmuje najintensywniejsze i najpotężniejsze wina. Należy jednak zauważyć, iż popularność rodzi przeciętność. Wiele win modnego obecnie, ciężkiego stylu to wina niskiej jakości. Jedną z ich głównych wad, to zbyt wysoka zawartość alkoholu dominująca nad pozostałymi składnikami, takimi jak kwasowość, aromaty i smaki. Tylko w najlepszych winach tego rodzaju panuje równowaga pomiędzy wysoką zawartością alkoholu i kwasowością.
Ciężkie dębowe wina białe nadają się do potraw, które mają podobny ciężar lub intensywność smaku (lub i jedno i drugie), takie jak np. ciężkie sosy, gulasze, potrawy z grilla, zupy rybne, pizza, skrzydełka kurczaka na ostro, polędwiczki wieprzowe.
WINA CZERWONE I
Delikatne wina czerwone
O ile masz ochotę na wytrawne czerwone wino, przyjemne i nie wymagające wysiłku, nie zmuszające do refleksji, ale pomagające się odprężyć po ciężkim dniu – wybierz właśnie delikatne wino czerwone. Sącząc kieliszek takiego wina, nawet nie zastanawiasz się nad tym, jakie ma aromaty. Po prostu są one przyjemne i tylko to się liczy.
Wina te mają najłagodniejsze aromaty i najdelikatniejszą strukturę. Niezależnie z jakim aromatem mamy do czynienia, jest on zawsze subtelny.
Takimi winami są na przykład tanie czerwone Bordeaux, niektóre łatwe Côtes du Rhone, tradycyjne Rioja, Merlot i Cabernet Sauvignon z północno-wschodnich Włoch, proste Chianti.
Jeszcze 10 lat temu Chianti były typowe dla tego stylu, ale obecnie celem winiarzy jest raczej ciężar, niż finezja.
Delikatne wina czerwone pochodzą głownie z regionów o umiarkowanym klimacie. Grona tutaj powstające zawierają mniej cukru od gron pochodzących z ciepłych klimatów. Względnie wysoka zawartość kwasów w gronach [kolejny efekt umiarkowanego klimatu] współgra z garbnikami, dając tym winom wiotki profil w ustach. Nie są one starzone w nowych beczkach dębowych, a więc ponad własne garbniki, nie dostają się do nich dodatkowe garbniki z drewna dębu. Inną cechą charakterystyczną, są wysokie zbiory, czego skutkiem grona zawierają mniej cukru , a więc wino ma mniejszą zawartość alkoholu, wyższą kwasowość i mniejszą zawartość garbników.
Łagodna natura delikatnych win czerwonych świeci pełnym blaskiem, kiedy łączy się je z prostymi daniami, o nie wyrafinowanym smaku. Krwisty stek, kotlet jagnięcy, zwykły twardy ser, pieczarki z patelni – doskonale współgrają z tymi niedocenianymi winami.
Delikatne wina czerwone są staromodne; w tym sensie, iż nie są one owocowe, „dżemowe”, skoncentrowane, o dużej zawartości alkoholu, a więc nie posiadają tych wszystkich obecnie tak popularnych elementów.
Łagodne owocowe wina czerwone
Wina tego stylu są winami najłatwiejszymi do picia. Mają wspaniały owocowy aromat, na który składają się wiśnie, jagody lub śliwki, oraz delikatną teksturę, bez nadmiaru cierpkich garbników. Silnie zaakcentowana owocowość jest ich zapachowa charakterystyką, niska z kolei zawartość garbników czyni je łagodnymi i gładkimi.
Zdecydowanie polecane są dla osób rozpoczynających swoja przygodę z winem lub dla tych, które dotychczas pijały głównie wina białe.
Do tego stylu zalicza się większość win Beaujolais, liczne wina Côtes du Rhone, niektóre czerwone wina z płd Włoch, niektóre Pinot Noir z Nowego Świata, niektóre amerykańskie Merlot’y.
Kwintesencją win tego stylu są wina Beaujolais (płd. Burgundia). Produkowane są one wyłącznie ze szczepu Gamay. Włoskimi przedstawicielami tego stylu są Valpolicella i Bardolino, prawdziwą natomiast skarbnicą łagodnych owocowych win czerwonych jest Australia. Szereg oregońskich Pinot Noir, zaliczanych jest również do tego stylu.
Łagodne owocowe wina czerwone są najlepsze gdy są młode, gdyż wówczas najlepiej wyrażają swoją świeżą owocowość. Nie powinny być więc pite dalej jak 2 – 3 lata od zbioru.
Przy stole mogą śmiało zastępować wina białe np. do mięsistych ryb [miecznik, łosoś], makaronu, risotta. Kontrastują też bardzo dobrze z pikantnymi potrawami, dając ustom przyjemną owocową przerwę między kolejnymi kęsami.
Idealne wino do „sączenia” podczas przyjęcia.
Doskonałe również do podawania na przyjęciach dla osób, które niespecjalnie znają się na winach. Wybierając bowiem ten styl istnieje największa szansa, iż gościom właśnie on zasmakuje.
O ile masz ochotę na wytrawne czerwone wino, przyjemne i nie wymagające wysiłku, nie zmuszające do refleksji, ale pomagające się odprężyć po ciężkim dniu – wybierz właśnie delikatne wino czerwone. Sącząc kieliszek takiego wina, nawet nie zastanawiasz się nad tym, jakie ma aromaty. Po prostu są one przyjemne i tylko to się liczy.
Wina te mają najłagodniejsze aromaty i najdelikatniejszą strukturę. Niezależnie z jakim aromatem mamy do czynienia, jest on zawsze subtelny.
Takimi winami są na przykład tanie czerwone Bordeaux, niektóre łatwe Côtes du Rhone, tradycyjne Rioja, Merlot i Cabernet Sauvignon z północno-wschodnich Włoch, proste Chianti.
Jeszcze 10 lat temu Chianti były typowe dla tego stylu, ale obecnie celem winiarzy jest raczej ciężar, niż finezja.
Delikatne wina czerwone pochodzą głownie z regionów o umiarkowanym klimacie. Grona tutaj powstające zawierają mniej cukru od gron pochodzących z ciepłych klimatów. Względnie wysoka zawartość kwasów w gronach [kolejny efekt umiarkowanego klimatu] współgra z garbnikami, dając tym winom wiotki profil w ustach. Nie są one starzone w nowych beczkach dębowych, a więc ponad własne garbniki, nie dostają się do nich dodatkowe garbniki z drewna dębu. Inną cechą charakterystyczną, są wysokie zbiory, czego skutkiem grona zawierają mniej cukru , a więc wino ma mniejszą zawartość alkoholu, wyższą kwasowość i mniejszą zawartość garbników.
Łagodna natura delikatnych win czerwonych świeci pełnym blaskiem, kiedy łączy się je z prostymi daniami, o nie wyrafinowanym smaku. Krwisty stek, kotlet jagnięcy, zwykły twardy ser, pieczarki z patelni – doskonale współgrają z tymi niedocenianymi winami.
Delikatne wina czerwone są staromodne; w tym sensie, iż nie są one owocowe, „dżemowe”, skoncentrowane, o dużej zawartości alkoholu, a więc nie posiadają tych wszystkich obecnie tak popularnych elementów.
Łagodne owocowe wina czerwone
Wina tego stylu są winami najłatwiejszymi do picia. Mają wspaniały owocowy aromat, na który składają się wiśnie, jagody lub śliwki, oraz delikatną teksturę, bez nadmiaru cierpkich garbników. Silnie zaakcentowana owocowość jest ich zapachowa charakterystyką, niska z kolei zawartość garbników czyni je łagodnymi i gładkimi.
Zdecydowanie polecane są dla osób rozpoczynających swoja przygodę z winem lub dla tych, które dotychczas pijały głównie wina białe.
Do tego stylu zalicza się większość win Beaujolais, liczne wina Côtes du Rhone, niektóre czerwone wina z płd Włoch, niektóre Pinot Noir z Nowego Świata, niektóre amerykańskie Merlot’y.
Kwintesencją win tego stylu są wina Beaujolais (płd. Burgundia). Produkowane są one wyłącznie ze szczepu Gamay. Włoskimi przedstawicielami tego stylu są Valpolicella i Bardolino, prawdziwą natomiast skarbnicą łagodnych owocowych win czerwonych jest Australia. Szereg oregońskich Pinot Noir, zaliczanych jest również do tego stylu.
Łagodne owocowe wina czerwone są najlepsze gdy są młode, gdyż wówczas najlepiej wyrażają swoją świeżą owocowość. Nie powinny być więc pite dalej jak 2 – 3 lata od zbioru.
Przy stole mogą śmiało zastępować wina białe np. do mięsistych ryb [miecznik, łosoś], makaronu, risotta. Kontrastują też bardzo dobrze z pikantnymi potrawami, dając ustom przyjemną owocową przerwę między kolejnymi kęsami.
Idealne wino do „sączenia” podczas przyjęcia.
Doskonałe również do podawania na przyjęciach dla osób, które niespecjalnie znają się na winach. Wybierając bowiem ten styl istnieje największa szansa, iż gościom właśnie on zasmakuje.
WINA CZERWONE II
Rześkie przyprawowe wina czerwone
Wina tego stylu łączą dwa elementy:
1. średni lub bardzo intensywny aromat i smak
2. solidna, ale nie potężna budowa
To wina „z charakterem”, bardziej intensywne niż delikatne wina czerwone, jednak jeszcze nie „potężne” i dominujące. Wina, po które sięga się mając ochotę na wieczorną lampkę czerwonego wina. Najlepsze gdy są młode i świeże, łączą one w sobie bogactwo aromatów i smaków z solidna teksturą. Z reguły oferują one ogromną różnorodność, wszystkie jednak charakteryzują się solidną teksturą, aromaty przypraw są zdecydowane [pieprz, cynamon, goździki], ale również zaznaczają nuty świeżych owoców.
Typowe wina dla tego stylu to włoskie dolcetto, barbera, [tanie] montepulciano, niektóre zinfandel, cru Beaujolais, argentyński Malbec, chilijski Carmenère.
Najbardziej liczącym się szczepem w tej kategorii jest Syrah (Shiraz).
Przyprawowe wina czerwone są aromatyczne, dlatego nadają się do potraw o intensywnym smaku. Doskonałe np. do pizzy z kiełbasą i papryką, pikantnych potraw meksykańskich, mięs z grilla [szczególnie podawanych z ostrymi sosami bbq], chili.
Ojczyzną tego stylu win jest płd Francja [Prowansja, Langwedocja-Roussillon, Cahors, Madiran].
Potężne wina czerwone
Wina tego stylu wydają się być „ważniejsze” od innych, bowiem imponują bogactwem, intensywnością, ciężarem czy tez swoim majestatem. Kolekcjonerzy win często posiadają zbiór potężnych win czerwonych, bowiem wina te, charakteryzując się dużym potencjałem starzenia, są z reguły dobrą inwestycją.
Wina te mają zawsze solidną strukturę, pełne ciało, wiele garbników, wysoką zawartość alkoholu i bardzo często intensywny aromat. Starzone są w dębie, który pozostawia w nich mocny ślad garbników.
Do klasyków tego gatunku zaliczają się największe Bordeaux, niektóre burgundy, supertoskany, wina z Piemontu [Barolo, Brunello di Montalcino], Ribera del Duero i Priorat, większość win z płn Côtes du Rhone, najlepsze kalifornijskie Cabernet Sauvignon i Merlot i australijskie Shiraz.
Najważniejszym czynnikiem odpowiedzialnym za smak tych win jest wysoki stopień dojrzałości gron. Tworzy je więc ciepły klimat, w którym grona w pełni dojrzewają.
Dojrzałość = dużo cukru w gronach = dużo alkoholu w winie.
A wysoka zawartość alkoholu jest kluczowym komponentem potężnych win czerwonych.. Nadaje im ona, z kolei, pewną słodycz – kolejny atrybut win tego stylu. Innym wyróżnikiem jest bogaty aromat i smak w pełni dojrzałych owoców, a nawet konfitur owocowych.
Potężne wina czerwone najbezpieczniej jest podawać np. do serów na zakończenie posiłku, gdy goście pili już wcześniej inne wina i nie oczekują niczego więcej. Wina tego stylu pasują do wszelkiego rodzaju serów z wyjątkiem świeżych serów kozich i miękkich serów pleśniowych takich jak brie.
Pamiętaj, iż wina te są gwiazdą wieczoru. Jeśli napracujesz się w kuchni przygotowując wspaniałe wielodaniowe przyjęcie, może być Ci przykro, gdy wino przyćmi potrawy.
Ten styl win doskonale się komponuje np. z wołowiną, jagnięciną, dziczyzną i dzikim ptactwem, żeberkami, ciężkimi daniami z makaronu, ale również lasagne i pizza z dużą ilością sera.
Wina tego stylu łączą dwa elementy:
1. średni lub bardzo intensywny aromat i smak
2. solidna, ale nie potężna budowa
To wina „z charakterem”, bardziej intensywne niż delikatne wina czerwone, jednak jeszcze nie „potężne” i dominujące. Wina, po które sięga się mając ochotę na wieczorną lampkę czerwonego wina. Najlepsze gdy są młode i świeże, łączą one w sobie bogactwo aromatów i smaków z solidna teksturą. Z reguły oferują one ogromną różnorodność, wszystkie jednak charakteryzują się solidną teksturą, aromaty przypraw są zdecydowane [pieprz, cynamon, goździki], ale również zaznaczają nuty świeżych owoców.
Typowe wina dla tego stylu to włoskie dolcetto, barbera, [tanie] montepulciano, niektóre zinfandel, cru Beaujolais, argentyński Malbec, chilijski Carmenère.
Najbardziej liczącym się szczepem w tej kategorii jest Syrah (Shiraz).
Przyprawowe wina czerwone są aromatyczne, dlatego nadają się do potraw o intensywnym smaku. Doskonałe np. do pizzy z kiełbasą i papryką, pikantnych potraw meksykańskich, mięs z grilla [szczególnie podawanych z ostrymi sosami bbq], chili.
Ojczyzną tego stylu win jest płd Francja [Prowansja, Langwedocja-Roussillon, Cahors, Madiran].
Potężne wina czerwone
Wina tego stylu wydają się być „ważniejsze” od innych, bowiem imponują bogactwem, intensywnością, ciężarem czy tez swoim majestatem. Kolekcjonerzy win często posiadają zbiór potężnych win czerwonych, bowiem wina te, charakteryzując się dużym potencjałem starzenia, są z reguły dobrą inwestycją.
Wina te mają zawsze solidną strukturę, pełne ciało, wiele garbników, wysoką zawartość alkoholu i bardzo często intensywny aromat. Starzone są w dębie, który pozostawia w nich mocny ślad garbników.
Do klasyków tego gatunku zaliczają się największe Bordeaux, niektóre burgundy, supertoskany, wina z Piemontu [Barolo, Brunello di Montalcino], Ribera del Duero i Priorat, większość win z płn Côtes du Rhone, najlepsze kalifornijskie Cabernet Sauvignon i Merlot i australijskie Shiraz.
Najważniejszym czynnikiem odpowiedzialnym za smak tych win jest wysoki stopień dojrzałości gron. Tworzy je więc ciepły klimat, w którym grona w pełni dojrzewają.
Dojrzałość = dużo cukru w gronach = dużo alkoholu w winie.
A wysoka zawartość alkoholu jest kluczowym komponentem potężnych win czerwonych.. Nadaje im ona, z kolei, pewną słodycz – kolejny atrybut win tego stylu. Innym wyróżnikiem jest bogaty aromat i smak w pełni dojrzałych owoców, a nawet konfitur owocowych.
Potężne wina czerwone najbezpieczniej jest podawać np. do serów na zakończenie posiłku, gdy goście pili już wcześniej inne wina i nie oczekują niczego więcej. Wina tego stylu pasują do wszelkiego rodzaju serów z wyjątkiem świeżych serów kozich i miękkich serów pleśniowych takich jak brie.
Pamiętaj, iż wina te są gwiazdą wieczoru. Jeśli napracujesz się w kuchni przygotowując wspaniałe wielodaniowe przyjęcie, może być Ci przykro, gdy wino przyćmi potrawy.
Ten styl win doskonale się komponuje np. z wołowiną, jagnięciną, dziczyzną i dzikim ptactwem, żeberkami, ciężkimi daniami z makaronu, ale również lasagne i pizza z dużą ilością sera.
WINA RÓŻOWE
Rumiane wina różowe
Łagodne, aromatyczne i dość słodkie – od półwytrawnych do półsłodkich.
Termin „rumiany” powstał kilkadziesiąt lat temu wraz z narodzinami wina White Zinfandel i jest wynalazkiem Nowego Świata. Niemal wszystkie wina tego stylu pochodzą z Kalifornii. Ciepły klimat umożliwia gronom pełne dojrzewanie, a z kolei potężna skala produkcji winnic, zapewnia im niską cenę.
Zazwyczaj wina tego stylu mają co najmniej odrobinę słodyczy i intensywność aromatyczną typową dla win Nowego Świata tzn. dość intensywną, a ich kwasowość nie jest wysoka.
Wina rumiane są idealne na piknik lub garden party, ich słodycz doskonale równoważy słone pokarmy, takie jak solone orzeszki ziemne, paluszki lub chipsy. Doskonale pasują również do potraw z dodatkiem keczupu np. hamburger z frytkami, ale również do pikantnych skrzydełek kurczaka, sałatki ziemniaczanej, sałatki z kurczaka lub tuńczyka.
Podawać je można zawsze kiedy spotkanie nie ma formalnego charakteru, a nalewanie ich do szklanek, zamiast do kieliszków jest całkowicie na miejscu.
Wytrawne wina różowe
Dwoma najistotniejszymi czynnikami decydującymi o jakości wytrawnych win różowych jest ich zrównoważenie i koncentracja. Najlepsze wytrawne wina różowe wyróżnia silna koncentracja aromatów.
Polecane klasyki win różowych to Côtes de Provence, wina z Doliny Loary [Saumur], hiszpańskie [np.Rioja, Katalonia] tłoczone z tempranillo i cabernet sauvignon, włoskie [Abruzzo, Bardolino, Salento].
Wytrawne wina różowe mogą przypominać wina białe, ale z tłem [aromaty] win czerwonych, takim jak np. nuty jagód.
Najlepsze do wypicia gdy są młode tzn. z rocznika ostatnich zbiorów w regionie [to samo dotyczy rumianych win różowych].
Wina różowe są winami uniwersalnymi, równie dobrze się komponują tak z kuchnią chińską
jak i z krwistym rostbefem czy tłustą rybą.
Polecane z wszelkiego rodzaju sałatkami, pstrągiem z grilla, żeberkami, wędlinami, kotletem wieprzowym, quiche, kuchniami orientalnymi.
Więcej: WINA RÓŻOWE
Łagodne, aromatyczne i dość słodkie – od półwytrawnych do półsłodkich.
Termin „rumiany” powstał kilkadziesiąt lat temu wraz z narodzinami wina White Zinfandel i jest wynalazkiem Nowego Świata. Niemal wszystkie wina tego stylu pochodzą z Kalifornii. Ciepły klimat umożliwia gronom pełne dojrzewanie, a z kolei potężna skala produkcji winnic, zapewnia im niską cenę.
Zazwyczaj wina tego stylu mają co najmniej odrobinę słodyczy i intensywność aromatyczną typową dla win Nowego Świata tzn. dość intensywną, a ich kwasowość nie jest wysoka.
Wina rumiane są idealne na piknik lub garden party, ich słodycz doskonale równoważy słone pokarmy, takie jak solone orzeszki ziemne, paluszki lub chipsy. Doskonale pasują również do potraw z dodatkiem keczupu np. hamburger z frytkami, ale również do pikantnych skrzydełek kurczaka, sałatki ziemniaczanej, sałatki z kurczaka lub tuńczyka.
Podawać je można zawsze kiedy spotkanie nie ma formalnego charakteru, a nalewanie ich do szklanek, zamiast do kieliszków jest całkowicie na miejscu.
Wytrawne wina różowe
Dwoma najistotniejszymi czynnikami decydującymi o jakości wytrawnych win różowych jest ich zrównoważenie i koncentracja. Najlepsze wytrawne wina różowe wyróżnia silna koncentracja aromatów.
Polecane klasyki win różowych to Côtes de Provence, wina z Doliny Loary [Saumur], hiszpańskie [np.Rioja, Katalonia] tłoczone z tempranillo i cabernet sauvignon, włoskie [Abruzzo, Bardolino, Salento].
Wytrawne wina różowe mogą przypominać wina białe, ale z tłem [aromaty] win czerwonych, takim jak np. nuty jagód.
Najlepsze do wypicia gdy są młode tzn. z rocznika ostatnich zbiorów w regionie [to samo dotyczy rumianych win różowych].
Wina różowe są winami uniwersalnymi, równie dobrze się komponują tak z kuchnią chińską
jak i z krwistym rostbefem czy tłustą rybą.
Polecane z wszelkiego rodzaju sałatkami, pstrągiem z grilla, żeberkami, wędlinami, kotletem wieprzowym, quiche, kuchniami orientalnymi.
Więcej: WINA RÓŻOWE
WINA MUSUJĄCE
Owocowe wina z bąbelkami typu Prosecco
Wina tego stylu to po prostu nieskomplikowane owocowe wina musujące o smaku porównywalnym do smaku soczystych jabłek, gruszek lub gron winnych.
Masowo produkowane są w Kalifornii i w stanie Nowy Jork (np. André od Gallo), są to również niemieckie sekt, a także włoskie Prosecco i Asti.
W przeciwieństwie do produkcji szampana, przy produkcji win tego stylu stosuje się zamknięte zbiorniki ciśnieniowe, w których, podczas procesu fermentacji, CO2 rozpuszcza się w winie. Jest to najszybsza i najbardziej ekonomiczna metoda produkcji win musujących.
Wina musujące typu spumante (Asti) są doskonałe, kiedy pije się samo wino, bez jedzenia. Ale mogą również być wspaniałe z ciastkami; na przykład Asti to doskonałe zestawienie z tortem ślubnym, o wiele lepsze niż z wytrawnym szampanem.
Prosecco jest mniej owocowe i bardziej wytrawne od Asti. Świetnie się komponuje np. z warzywami w occie, salami, szynką, kalmarami, anchois, oliwkami, kurczakiem i rybami.
Wina tego typu należy wypić kiedy są jeszcze bardzo młode, nie posiadają one bowiem żadnego potencjału starzenia.
Wina tego stylu to po prostu nieskomplikowane owocowe wina musujące o smaku porównywalnym do smaku soczystych jabłek, gruszek lub gron winnych.
Masowo produkowane są w Kalifornii i w stanie Nowy Jork (np. André od Gallo), są to również niemieckie sekt, a także włoskie Prosecco i Asti.
W przeciwieństwie do produkcji szampana, przy produkcji win tego stylu stosuje się zamknięte zbiorniki ciśnieniowe, w których, podczas procesu fermentacji, CO2 rozpuszcza się w winie. Jest to najszybsza i najbardziej ekonomiczna metoda produkcji win musujących.
Wina musujące typu spumante (Asti) są doskonałe, kiedy pije się samo wino, bez jedzenia. Ale mogą również być wspaniałe z ciastkami; na przykład Asti to doskonałe zestawienie z tortem ślubnym, o wiele lepsze niż z wytrawnym szampanem.
Prosecco jest mniej owocowe i bardziej wytrawne od Asti. Świetnie się komponuje np. z warzywami w occie, salami, szynką, kalmarami, anchois, oliwkami, kurczakiem i rybami.
Wina tego typu należy wypić kiedy są jeszcze bardzo młode, nie posiadają one bowiem żadnego potencjału starzenia.
ZŁOŻONE WINA MUSUJĄCE / PODSUMOWANIE
Szampana piję tylko w dwóch wypadkach:
Kiedy jem bażanta, i kiedy nie jem bażanta.
Wina produkowane są tzw. metodą szampańską [methode champenoise], która wymaga przeprowadzenia drugiej fermentacji w butelkach, a następnie starzenia [leżakowania] przez minimum kilka lat.
Bardzo powolna fermentacja i lata starzenia dają w wyniku eleganckie wino musujące, które zatrzymuje miliony bąbelków, rozwija złożone aromaty oraz ma długi finisz. Zmiany, jakie zachodzą podczas tworzenia tych win, graniczą wręcz z magią. Producenci szampana i inni winiarze produkujący złożone wina musujące muszą być mistrzami w łączeniu win z wielu różnych winnic [kupażowanie], z których każda ma inny charakter, z winami z różnych roczników.
Największe szampany wymagają niejednokrotnie kupażowania kilkuset młodych win.
Wina te muszą zawsze być idealnie zrównoważone, ani zbyt słodkie, ani zbyt kwasowe lub o zbyt dużej zawartości alkoholu. Dobrze złożone wino tego stylu musi mieć przyjemny przedłużony finisz; najdrobniejszy smak goryczki jest oznaką złej jakości. Aromaty złożonych win musujących mogą być kwiatowe, owocowe, dymne, karmelowe, grzybowe i biszkoptowe.
Szampan pasuje do wszystkiego, ale z jednym wyjątkiem.
Staraj się nie podawać złożonego wina musującego do słodkich deserów. Takie połączenie nie ma większego sensu, wino będzie bowiem smakowało zbyt cierpko.
Więcej: SZAMPAN
************************************************************
Kiedy jem bażanta, i kiedy nie jem bażanta.
Wina produkowane są tzw. metodą szampańską [methode champenoise], która wymaga przeprowadzenia drugiej fermentacji w butelkach, a następnie starzenia [leżakowania] przez minimum kilka lat.
Bardzo powolna fermentacja i lata starzenia dają w wyniku eleganckie wino musujące, które zatrzymuje miliony bąbelków, rozwija złożone aromaty oraz ma długi finisz. Zmiany, jakie zachodzą podczas tworzenia tych win, graniczą wręcz z magią. Producenci szampana i inni winiarze produkujący złożone wina musujące muszą być mistrzami w łączeniu win z wielu różnych winnic [kupażowanie], z których każda ma inny charakter, z winami z różnych roczników.
Największe szampany wymagają niejednokrotnie kupażowania kilkuset młodych win.
Wina te muszą zawsze być idealnie zrównoważone, ani zbyt słodkie, ani zbyt kwasowe lub o zbyt dużej zawartości alkoholu. Dobrze złożone wino tego stylu musi mieć przyjemny przedłużony finisz; najdrobniejszy smak goryczki jest oznaką złej jakości. Aromaty złożonych win musujących mogą być kwiatowe, owocowe, dymne, karmelowe, grzybowe i biszkoptowe.
Szampan pasuje do wszystkiego, ale z jednym wyjątkiem.
Staraj się nie podawać złożonego wina musującego do słodkich deserów. Takie połączenie nie ma większego sensu, wino będzie bowiem smakowało zbyt cierpko.
Więcej: SZAMPAN
************************************************************
ŹRÓDŁA OPRACOWANIA
1. Style i smaki wina, Mary Ewing-Mulligan i Ed McCarthy, wyd. Amber
2. Sainsbury's Book of Wine, Oz Clarke, wyd. J.Sainsbury plc
3. Rośliny miłości, afrodyzjaki wczoraj i dziś, Christian Ratsch, wyd. Gamma
4. Turystyka winiarska z VINTRIPS®
2. Sainsbury's Book of Wine, Oz Clarke, wyd. J.Sainsbury plc
3. Rośliny miłości, afrodyzjaki wczoraj i dziś, Christian Ratsch, wyd. Gamma
4. Turystyka winiarska z VINTRIPS®
Subskrybuj:
Posty (Atom)